|
|
|
Czwartkowe popołudnie 26 czerwca 2025 roku zapisało się w naszych sercach jako początek nowego etapu życiowego — bez szkolnych ławek, lecz z mapą przyszłości w plecakach. O godz. 17.00 aula szkolna zamieniła się w scenę pełną emocji i wspomnień. Stanęliśmy w szyku i na rozstaju wspomnień, przede wszystkim nie pełniąc rolę uczniów, ale młodych dorosłych, gotowych na wyprawę w nieznane, chcących przedstawić swą opowieść o ostatnim symbolicznym dzwonku klasy VIII.
Uroczystość rozpoczęła się od powitania. Wprowadziliśmy sztandar szkolny, przez lata będący znakiem naszej wspólnoty. Hymn zabrzmiał doniośle niczym echo wszystkich zrealizowanych tu lekcji, usłyszanych dzwonków i śmiechów na korytarzach. Przemówienie dyrektor szkoły Doroty Pawłowskiej przeniknęło nas do głębi. Ze słowami otuchy zwrócili się też do nas proboszcz parafii pw. św. Jana Chrzciciela ks. Paweł Raczyński, przedstawiciel organu prowadzącego szkołę, oraz była dyrektor szkoły Bożena Wargin i wychowawczyni oddziału przedszkolnego Felicja Dobranowska. Przyjęliśmy słowa spokoju i otuchy oraz wsparcia wypowiedzianego na rzecz budowania naszej przyszłości. Były też frazy przestrogi. Przyszedł czas na symboliczne przekazanie sztandaru klasie VII — gest wskazujący na kontynuację tradycji szkolnych. Złożone ślubowanie brzmiało jak obietnica dbania o najwyższe standardy. Przysięgaliśmy sumienność, uczciwość i odpowiedzialność za każdy krok na dalszej drodze. Potem nadszedł moment wpisu do złotej księgi — niezwykłej kroniki, gdzie trafiają imiona i nazwiska tych, którzy wykazali się dużą wiedzą i bardzo dobrą postawą. Pamiątkowe kubki stały się dla nas czymś więcej niż upominkiem. Trzymaliśmy je jak artefakty przeszłości, odlane z życzliwości i wspólnych chwil. Po wyprowadzeniu sztandaru szkolnego nadszedł czas, aby wyrazić naszą wdzięczność słowami, wierszem, ciszą, spojrzeniem. Dziękowaliśmy nauczycielom — tym od wzorów, języków, map i opowieści o świecie. W stronę dyrekcji, wychowawców i pracowników obsługi popłynęły wersy pełne wdzięczności. Każdy pracownik szkoły otrzymał od nas wyjątkowy prezent — opis swojej działalności szkolnej, narysowany z sercem i polonistycznym zacięciem. W ten sposób wyraziliśmy naszą wdzięczność tym znaczącym osobom, które towarzyszyły nam przez szereg lat edukacji. Każdy został uhonorowany krótkimi, rymowanymi wierszykami, w których z humorem i wyczuciem opisaliśmy ich cechy i codzienne szkolne zwyczaje. Kluczowe atrybuty — od ulubionych zachowań po charakterystyczne przedmioty wykorzystywane w pracy — zostały trafnie uchwycone i zaprezentowane w sposób pełen ciepła i pomysłowości.
Część artystyczna zaskoczyła i rozbawiła zgromadzoną publiczność. Zamiast klasycznego odczytu listy osobowej każdy z nas został przywołany poprzez zabawną, czułą i pełną metafor prezentację. Widownia razem z nami przeżywała nasze pożegnanie i wzruszała się kończącym się etapem edukacyjnym. Byliśmy przedstawiani jak postacie ze szkolnej opowieści oddającej nasz charakter, temperament, pasje. Poczuć można było, że każdy z nas rzeczywiście był bohaterem tej ośmioklasowej ważnej historii. Ciekawostką okazała się nasza autorska forma przedstawienia jako literacka narracja o tym, kim jesteśmy i co wnosiliśmy do tej szkolnej przestrzeni. Nikt nie został pominięty, każdy został dostrzeżony.
Zakończenie uroczystości nie potraktowaliśmy jako definitywnego końca. Raczej poczuliśmy, że właśnie zostawiliśmy coś ważnego za sobą i otworzyliśmy drzwi, za którymi czeka przyszłość jeszcze dla nas nieznana.
|
|
|
