Film, który można opowiedzieć, to nie jest udany film.

Polskie i bolszewickie spojrzenie

(aut. Marta Giedrys, uczennica klasy III gimnazjum)
 

W kinie, pomimo tego, że film jest jedną z najprostszych form rozrywki, można obejrzeć projekcje dotyczące historii naszego kraju, nad którymi warto dłużej się zatrzymać. 1920. Bitwa Warszawska w reżyserii Jerzego Hoffmana opowiada o zwycięstwie naszych rodaków nad Wisłą.
Po wyjściu z kina miałam mieszane uczucia. Fabuła filmu była nieciekawa, a wątki historyczne i sceny batalistyczne – wręcz przeciwnie. Podobało mi się przedstawienie wojny z obu stron: polskiej i bolszewickiej. Kontrast wyraźnie rzucał się w oczy. Polacy wyjeżdżający konno z Warszawy, żegnani przez rodaków. Ład, porządek, dyscyplina. Kultura tak odmienna od „kultury” naszych przeciwników. Bolszewicy nieopanowani, szli przez nasz kraj, siejąc zniszczenie. Napadali, kradli, gwałcili, mordowali. Ich przywódcy nie mieli litości, a oni sami pozbawieni byli skrupułów i często honoru.
Za nieudany w tym filmie uważam wątek miłosny. Jan i Ola (w tych rolach Borys Szyc i Natasza Urbańska) byli przykładem wielu takich historii. Nie byli jedynymi, których wojna rozdzieliła. Jednak, moim zdaniem, ten wątek wyszedł mdły, a zakończenie było „zbyt szczęśliwe”, żeby nie powiedzieć przesłodzone. Uważam, że tradycyjny happy end nie był dobrym pomysłem scenarzysty.
Kolejnym minusem tego filmu jest technika 3D. Pomimo wielu pozytywnych opinii osobiście nie przepadam za tego rodzaju „atrakcjami”. Myślę, że efekty specjalne i tak były w tym filmie znakomite, nie potrzeba im było dodatkowego „wsparcia”.
Nie powiem, żeby 1920. Bitwa Warszawska była arcydziełem. Widziałam w życiu lepsze i gorsze filmy od tego. Jednak uważam, że warto się nad nim na chwilę zatrzymać, chociażby dlatego, że dla każdego Polaka historia jego kraju powinna być ważna. Na pewno nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, co czuli wtedy ludzie walczący o Polskę, ale takie filmy, choć trochę przybliżają nam realia tamtych czasów. Zapraszam do kin.